بدرقه

 چشم های من نه

 گوش های تو چه؟!

          صدای پای بدرقه را  ،

  درایستگاه شب

درتبسم شور یک پنجره و قراری رایگان

مانده ام دربالونی از خیال

رها کنم خیالت را ، تنها امید اشتیاقم را ؟

آرام باش ..... آرام

دانه هایت را بخور

همچنان با دستانم حرف بزن

تنها خدا می داند و کمی من ،

که نفس می کشیم !.

(مهرداد)

                     

تولدانه

خبر خبر خبر

چه خبری بهتر از آن که اعتراف کنم شمع های در کنارم میبینم

         پرفروغ

همه از تبار ستاره ها ,

وگرنه این سیاره خاموش کجا ونام کهکشان کجا

کهکشان شمایید و من همان مسافر کوچک که شوق و ذوق نادانسته های دوست 

به ای  ناکجا آباد پر محبت شما کشاند 

از اینکه در قلب خود جایم دادید تا غم غربت نیازارد این  مسافر را سپاسگزارم.


         در لحظه لحظه گاهنامه روزگار دلم روزی بنام شما ثبت گردید

       سی ام فروردین این حقیر متولد شد

   تولدم مبارک   (:

با ناز تو چون سازم

دردی شود آغازم


درکثرت بی بالی

صدشوق به پروازم


در بستر رویاها ،

ای دل به چه نالانی؟


طبع است فراوانم ،

نی کو  ؟دهد آوازم


مضراب دلت جانا

بر دست علیلم ده


یه لحظه نیاسایم ،

تا کوک شود سازم


مهرت چوطلوع آید

ور می به سبو آید ،


مستی به نشان گیرم

هر صبحدم آغازم


نازت به صد آوازم

سازت همه پروازم


ای عشق به نخجیرت،

چون صید بیاندازم !


چون رخ بنمایی تو

ور نور فشانی تو


چون کور به افتانم

بر عرش تو خیزانم


کاش بر دل مردابی ،

شامی به هبوط آیی


میمیرم اگر آنی ،

روی از تو براندازم !


(مهرداد)

دادمهر42

نگاهت انقدر پاییزیست 


     که گنجشک دلم


هر شب کابوس بی برگی می بیند.



           مهرداد

داد مهر41

لنگر دل را بکش


دریای عشق ناخدای اواره می خواهد!.



       مهرداد



دادمهر(40)

بلبلا  یکدم  به  حرفم  گوش  کن


الفتی  با  عاشق  مدهوش  کن


آتشی  در   سینه  دارم  از  فراق


نغمه ای خوان کوره را خاموش کن .


                      (مهرداد)    

دادمهر (39)


کار من با عشق تو زار است و بس


نزد  مردم  گفتنش عار است  و بس


گر  چه  سازم   بوستان تا   زنده ام


ورد چشمانت همی خار است و بس.

.....................................................


گرمی دستانم از آه است و بس


روزگار من زمستان است و بس


مِهر  هم  گم  کرده  راه خانه  را


بی نوا در کنج زندان است و بس .



            (مهرداد)





داد مهر (38)


در کمایِ چشمانت آشیانه می سازم ،!


از بس عقاب ِ خیالم  بلند  پرواز  است .



             (مهرداد)

حضور

معجزه سجادهِ نگاه توست


در ورای سجود پلک هایت ،


           یادم کن !


کاش بهانه اندکی از ژاله ِ غلطان ِ برگِ گونه هایت باشم  ،


                   افسوس آدم ِ روزگار من ، اجابت را


                    سرابی واژگون در پندار مارپیچ خود  میبیند !


دستان لرزانم را بر پنجه ی فولادت دخیل بسته ام


تکه ای از پیراهن یوسفی ات بده


 این جا فراوان زلیخا میبینم ،


دست بهر گلوی عشق  میکشند!!


عزیز تر از آنی ،


که تنها عزیزت نامم . !


رکوع پلک هایت پایدار


یا الله به نفس افتاده ام را از التماس ِ دستان لرزانم میشنوی !؟


میخواهم سرود ِ عشق را به جماعت بخوانم ،


                                              کمی حوصله کن !


من لبیک عریان حی علی العشق توام !


                                              کمی گوش میخواهم !


بزرگ لیلای من ،


کم مجنونیم را ببخش .!!



       (مهرداد)


   

دادمهر(37)

در یوسف چشمانت نیلی خفته است ، !


چه بسیار زلیخا چون من ،


که گدار عشق را نمیدانند.


          (مهرداد)

(؟)

سینه  آکنده  ز  ابر  ، غیبت باران تا کی !؟


بستر   سرد   مرا  جور  زمستان  تا کی !؟


چونکه  در  طالع  ما ردی ز گل پیدا نیست ،


صحبت از قاصدک و وعده به گلدان تا کی !؟



                   (مهرداد)

تار پنجم


اگر  بیایی  به  سیم   آخر  این   تار   میزنم


تلنگری  به  این   خواب ِ بی  قرار   میزنم


نوای   این  ساز چه  حال  غریبی  دارد امروز


سال هاست با ریتم شمع ، به شب تار میزنم


گر   چه   عار  است  در  ولایت  ما  مطربی !


چه   ماهرانه   ضرب  ، به   صد   بار   میزنم


دلم   تنگ   و  بی   قرا ر ِ    راهی    صاف


به   شوق  دیدنت قدم  در ره  پر  خار میزنم


سال هاست قنات چشم در غایت بی آبیست


خشکسالیت را این چنین به آسمان جار میزنم


نارنج  باغ  امسال  نچشید  طعم شکوفه را


یاد  بهار ِ  نارنج  را   وصله  به  پار  میزنم !


نکند   راه  کج  کنی  با  نسیمی  خشک


دیوانه وار   سر   به   کوه   و   غار  میزنم


منی   که  خیر  ندیده ام  از  آواز  بلبلان


عاقبت  پیوند  با   نغمه ی   سار  میزنم


منی  که  نرنجید  موری  به  راهم  تاکنون


بینی که بی بهانه لگد، به سگِ هار میزنم !؟


خاطرم   بی   یاد  تو   بیکار ترین   است


باور نکن عمریست الکی خود را به کار میزنم .



                 (مهرداد)         

دادمهر(36)


سنگ عشق را به سینه می زنی ؟!


عمریست بدهکار پتک های دل شکسته ای !! .



             (مهرداد)

دادمهر(35)


مرا در هزار توی چشمانت رها نکن


این جا اعمال شاقه را جز به بیل و کلنگ نمی شناسند ، !


با من همان میکنند که با فرهاد .


 چشم  چو بر خواب ِ شیرین گذاری ،


بیستون ِ کابوس ِمرا تجربه میکنی !!


به شرط آنکه این بار ،


حرف مرد دو تا نشود.!!!


               (مهرداد)

دادمهر(34)

حبیبا عمریست یوسفی میکنی ، ! 

 

                   افسوس که دست و دلی برای بریدن نیست !! . 

 

  

                       (مهرداد) 

  

 

پینوشت :کار دنیا رو ببین دلها همون دلهاست ، دست ها همون دست هاست، آدما هم که همون آدمان  با همون شکل ظاهری که داشتن اما افسوس که دنیا کاری کرده که دست و دلا رو به انحصار خودش در آورده و لحظه لحظه از من ِ واقعیمون  داریم فاصله میگیریم ، همینطور از خدا ! درحالیکه خدا همون خداست همون مهربون ،همون بخشنده، همون رحمان و همون رحیم. !!

شب غریق

چه مهربان است این شب ، 

 

                                   با زمین ! 

 

چه عادلانه غم هدیه میدهد، 

 

این سیاه چشم 

 

                    با کوچه و پرچین! 

 

فریاد میزند روسپی سرمه به چشم وه ، 

 

                                                    گل تاریک چه جلا میدهد، 

 

 بر باغ زمین !! 

 

باغ که نه ، 

 

             تاول چرکین! 

 

فنجان شب به نیم نارسیده ، 

 

سو میکندنگین انگشتری ِ شب 

 

دوباره بر دسته این پیاله سیاه ، 

 

                                        این جام می ِ خشمگین 

 

ما پیر می شویم در آینه و 

 

آفتاب مستانه پیوند میزند ، 

 

با  سپیدخاطرات ِ کهنه و دیرین !!...

 

 

 

 

       (مهرداد) 

 

                                              

خاطره ی کودکی

بیشتروقتا ابر ِ غلیظ وچهل ساله ای آسمان شهر کوچکم و احاطه میکنه و گاه گاهی قطرات شور و شیرین بارون خاطرات ، چشم و لب تنها ترین ساکن این شهر کوچیک را با سلیقه ی خودش ، بزک میکنه.

مرور خاطرات گذشته خصوصا" خاطره ی جمعه عصرهاهرگز دستشو از کلید زنگ حافظه ام بر نمی داره و بی اختیار منو میبره به دوران کودکی روزایی که حمام خونه ی ما بد ترن شکنجه گاه و مادرم ، ظالم ترین مهربان کاسه بدست اون جا بود . ظالم از آن جهت که نفس کشیدن رو در حمام بهم یاد نداد.!!هیچی در آن جا غیر از بخار دلگیر آب دیده نمی شد .حرف اول و آخررو دستای مادر میزد.وکاسه ی  آب سرد و گرمی که خیلی مونده بود تا لیسانسشو از دانشگاه دوش بگیره !. یکی سرد ِ سرد و دیگری داغ ِ داغ روی سرم آوار میشد شامپوتپلی زرد ِ کله سیاه (اسمشو نگم یه وقت تبلیغ نشه) که اصلا" از اول کارخونش بزرگ و کوچیک رو براش تعریف نکرده بودن وبه لطف تکنولوژی مدرنش توی اون روزگار تموم گروه های سنی رو پوشش میداد ، هم آماده ی هنر نمایی بود. نفسم از ریل خارج شده بود و تونل روده درازو تاریک حمام هم پایانی نداشت !( ازریز علی هم خبری نبود جلوی این قطار رو بگیره)! عین نابینایی که یهو پاش توی چاله ای فرو بره و جا بخوره، نصف بیشتر شامپو توی اون ظلمات روی سرم ریخته شد و سوزش شدید چشم و جیغ و گریه و حالا یه تشتک کوچیک نوشابه که میخواست ، یه جنگل آتیش گرفته رو  خاموش کنه که بالاخره شد و اون کاسه رویی کوچولو به سختی از عهده کار بر اومد اگر چه  پدر من هم در اومد.!گریه های من  ،مادر رو هم به گریه انداخته بود و با آخیه آخییه دلداریم میداد (قربون اشکاش برم).

اما کاش قصه به همین جا ختم میشدآخه مگه میشد سلطان طاقچه ی خونه ناخن گیر رو منتظر گذاشت !؟او شدیدا" دوستم داشت من هرگز، آخه عشق یه طرفه چه معنایی داشت!؟مادر هم چون به سختی گیرم انداخته بود، راضی به سطحی کوتاه کردن اونا نمی شدوتا اونجایی که جون داشت گاز اون بد ترکیبو فشار میداد و درد و خون درد. شاید هم سوی چشماش کم بود و من نمدونستم (فدای چشماش) برا همینه که تاهمین حالا هم از هر چه ناخن گیره متنفرم و به لطف دندونای مبارک جسارتا " به هیچ ناخن گیر نامردی نیاز ندارم !!البته برای منم بد نمیشد درد ناخن و سوزش چشم بهانه ی خوبی بود برا یک خط در میون نوشتن مشقام و ناز کردن و ناز نخریدن مرسوم والدین اون روزگار، اون روزگاری که الان گذشته  اما کاش یه بار دیگه برگرده یه عصر جمعه ی واقعی از جنس همون روزا ، حتی اگه به عشق دستای مهربون مادرم ، توی حموم خفه بشم و از ناخنام خون جاری بشه.!

                                                      حق نگه دار همگی دوستان

آی سو دا

ای عشق  از این رود چو مهتاب گذر کن 

 

در منزل این تشنه ، شبی تا به سحر کن 

 

پیش   از  تو  گذشتند ،فراوان  و  نبستیم 

 

پس مانده دلی نیز در  این بین  هدر  کن.! 

 

 

                      (مهرداد)

گذشتیم

با  مهر  تو  از  هر  چه سرا بود گذشتیم 


با  انس  تو  از   هر چه  فرا بود گذشتیم 


ما درعدم و هست همه حسن تو دیدیم 


با  عشق  تو  از   آتش   نمرود   گذشتیم .... !

 

    

 

              (مهرداد) 

رجعت

تشنه ام      از     التهاب    دوریت 

 

با     نگاهت   جرعه ای     آبم    بده 

 

خواب خوش با چشم من بیگانه است 

 

آشنا   با    مهد   خود    خوابم   بده 

 

پیرم    و   بی   تاب   پلکی   مانده ام 

 

همچو    کودک   وعده ی    تابم   بده 

 

طعم   مستی    نیست    مانا   ماندگار 

 

قطره ای    از    آن   می ِ    نابم      بده 

 

عاشقم      ابواب    دنیا    بسته   است 

 

چشمکی   زن   ره    به    آن    بابم    بده 

 

چون   دماوندم  ،  اسیر  جور  و  برف  روزگار 

 

با   گل  ِ روی  بهاری ، مژده ی   شابم   بده 

 

کی  شود  آزاد  از  تصویر هستی این حقیر!؟ 

 

خشک و تسلیم جای در آن بیکران قابم بده ! 

 

رهنما   رحمی  نما  و  عاشقت   را  دستگیر 

 

راه   و   بیراهه   ندانم   ،   تربتت   یابم  بده . 

 

 

                    (مهرداد)